همان‌طور که در چند پست قبلی وبلاگم اشاره کردم، بعد از مدتی تحقیق و بررسی، نرم‌افزاری را پیدا کردم که به تیپ شخصیتی و نیازهای من نزدیک بود: Notion. این ابزار رایگان برای مدیریت اطلاعات و سازمان‌دهی فوق‌العاده به نظر می‌رسید. در حد مقدماتی نحوه کار با آن را یاد گرفتم و شروع کردم به ساخت محیط کاری شخصی خودم. اطلاعاتم را دسته‌بندی کردم، صفحات و زیرمجموعه‌ها را ساختم و داده‌هایم را وارد کردم.
تا حالا شده داستانی بخوانید که هر صفحه‌اش پر از اتفاقات غیرمنتظره باشد؟ کنت مونت کریستو دقیقاً همان کتاب است. این شاهکار الکساندر دوما یکی از معروف‌ترین رمان‌های فرانسوی است که هیجان و پیچیدگی را در کنار هم قرار می‌دهد.
در دهه هشتاد، اولین رمان فارسی که خواندم، رمان ارمیا بود؛ کتابی روان و تاثیرگذار که منِ جوانِ تازه‌دانشجو شده و کمی سیاسی‌اعتقادی را عمیقاً درگیر خود کرد. این کتاب در یکی از روزهای دهه شصت روایت می‌شود، زمانی که جنگ، سایه‌ای سنگین بر زندگی‌ها انداخته بود. ارمیا، پسر دانشجوی عمران از خانواده‌ای مرفه و غرق در روزمرگی‌های اشرافی، تصمیمی می‌گیرد که نه‌تنها زندگی خودش، بلکه نگاه ما به مفهوم مسئولیت و ایمان را هم به چالش می‌کشد.
مدت‌ها به دنبال نرم‌افزاری می‌گشتم که بتواند نیازهای یادداشت‌برداری و تجربه‌نگاری‌ام را به‌خوبی برآورده کند. نرم‌افزارهای زیادی را امتحان کردم، اما هیچ‌کدام نتوانستند گزینه‌ای ایده‌آل باشند؛ به‌ویژه اگر بخواهم از پشتیبانی فارسی، نسخه‌های آنلاین چندپلتفرمی، و طراحی منطبق با سلیقه‌ام بهره‌مند شوم.
یک روز، در حالی که به‌شدت کلافه بودم، از ChatGPT کمک خواستم و با گزینه‌های جدیدی آشنا شدم. در نهایت، نرم‌افزار Notion توانست به انتخاب نهایی و ایده‌آل من تبدیل شود.
در این مسیر، خوش‌شانسی دیگری نیز نصیبم شد: آشنایی با کامیونیتی فارسی‌زبان‌های Notion، جمعی از کاربران حرفه‌ای که ایده‌ها و پرسش‌های خود را به اشتراک می‌گذارند و محیطی پویا برای یادگیری و تبادل تجربه فراهم کرده‌اند.
در خلال یادگیری کار با Notion، با ایده‌های Tiago Forte آشنا شدم؛ نویسنده کتاب پرفروش "ساختن مغز دوم" و یکی از برجسته‌ترین متخصصان بهره‌وری دیجیتال. او مکانیزم‌هایی تخصصی برای انتخاب نرم‌افزار یادداشت‌برداری متناسب با تیپ شخصیتی هر فرد ارائه کرده است. این رویکرد برایم جالب و کاربردی بود و تصمیم گرفتم خلاصه‌ای از آنچه او مطرح کرده است را با شما به اشتراک بگذارم.
بسم‌الله الرحمن الرحیم
اوج دوران وبلاگ‌نویسی در دهه هشتاد بود، پیش از آنکه پیام‌رسان‌ها و گوشی‌های هوشمند فراگیر بشه. در آن دوره، افرادی که با اینترنت آشنایی ابتدایی داشتند و به موضوعات خاصی علاقه‌مند بودند، شروع به ایجاد وبلاگ و تولید محتوا کردند. هرچند بسیاری از این مطالب بی‌نیاز از نوآوری بود و به نوعی کپی محسوب می‌شد.
با ظهور شبکه‌های اجتماعی، دغدغه‌مندان به تدریج از فضای وبلاگ‌ها فاصله گرفتند و به این پلتفرم‌ها گرایش پیدا کردند. این تغییر، نوعی غفلت ناآگاهانه بود که منجر به کاهش تولید محتوای پایدار در وبلاگ‌ها شد. خیلی‌ها تجربه کردیم که محتوای تولیدی‌مون به خاطر بسته شدن صفحات اجتماعی از دسترس خارج میشه.
خب خب خب من دوباره اومدم
سلام علیکم
آغاز امامت حضرت مهدی عجل مبارک باشه
از آخرین مطلبی که منتشر کردم ۳۳۸۱ روز میگذره اصلا نمیدونم فی الحال منتظرگراف رو یادتون هست یا نه؟
اون چیزی که حدس میشه زد در این مدت همه ما اتفاقاتی برامون افتاده
برخی صاحب خانواده شدیم، برخی عزیزی رو از دست دادیم، برخی وارد یک رابطه و یا از رابطه ای خارج شدیم، برخی عقایدمون رو عوض یا بروز کردیم ، برخی مهاجرت کردیم و شاید عده ای باشند که از میزان تغییر و تحولِ فکری صورت گرفته، ده سالِ پیشِ خودشون رو نشناسند.
در هر حال تحولات سیاسی و اجتماعی و نظامی در یک دهه گذشته عجیب و با سرعت بالایی اتفاق افتاده و هرچه بازه زمانی رو کوتاه تر کنیم اتفاقات عجیب تر و حیرت آور تره
افزایش عجیب نرخ ارز و طلا ، درگیری مستقیم نظامی با اسراییل و آمریکا ، شهادت سرداران جبهه مقاومت ، موضوع حجاب و تغییر فرهنگ عمومی مردم ، رشد عجیب استفاده از تلفن همراه و اینترنت ، شاید گوشه ای از اتفاقات عجیب دهه گذشته باشه
دهه ای که جمعش با دهه هشتاد وضع زندگی مارو به گونه تغییر داده که زندگی و عقاید و اتفاقات ۱۴۰۳ تفاوت چشمگیر و انقلاب گونه ای با دهه شصت و هفتاد داره.
در پایان پیشنهاد میکنم حتما درباره من رو که بروز کردم بخونید.
بسم الله الرحمن الرحیم
در شب میلاد حضرت مهدی (عج) من هم بالاخره "ما" شدم و دیشب عهدی را بستم برای رسیدن به تقرب الهی . راهی که برای رسیدنش باید با کسی جمع شوم باید عشق زمینی را تجربه و تمرین کنم تا عشق حقیقی و آسمانی را دریابم .
سخن کوتاه "منتظرگراف" متاهل شد و بر خلاف همیشه که مینوشتم فلان اتفاق افتادو تو نیامدی می نویسم :
. . . "تو" آمدی و "من" را "ما" کردی .
آمدنت شادباد.
عزت ملی در سیاست خارجی دولت تدبیر و امید
سال 88 بود و بحثهای سیاسی داغ ! یادمه با یکی از کسایی که سابقه جنگ هم داشت و حدود بیست سال سفیر ایران توی کشورهای مختلف بود بر سر انتخابات و احمدی نژاد و موسوی هم صحبت شدم . اون زمان ها میزان اطلاعات من در مورد سیاست و به خصوص مناظره سیاسی کم بود(البته الان هم کم هست اما نسبت به اون زمان بیشتره) یعنی اطلاعات عموم جامعه اون روز نسبت به امروز خیلی کم بود با کسای زیادی بحث می کردم و همیشه توی بحث ها برابری وجود داشت و هیچوقت به شخصه خودم رو بازنده بحث نمیدونستم هیچوقت با سوالاتی که جوابشو نمیدونستم مواجه نمیشدم ! اما بحث با این شخص که سفیر بود و اطلاعات زیادی داشت یکم برام سخت شد. او در مورد انرژی هسته ای، هلوکاست و سیاست خارجی احمدی نژاد حرفها و سوالاتی مطرح کرد که منو خیلی به فکر فرو برد جوابی براشون نداشتم در ظاهر حرف حق بود و نمیشد جوابی بهشون داد!
این نوشته ی وبلاگم رو بدون هیچ مقدمه ای با بیان چند صحبت از آقای روحانی ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران شروع میکنم صحبتهایی که قبل و بعد از انتخابات مطرح شده است
ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران جناب آقای روحانی یادآوری چندنکته و تذکر را لازم می دانم
یادتان نرود که اگر اکنون با اختلاف 0.7 درصدی رئیسجمهور شده اید در سایه شعار اعتدال بوده است و لاغیر پس اگر از مسیر اعتدال خارج و در مسیری قدم بردارید که سالهای نه چندان دور دوستان و همفکرانتان در دوران اصلاحات در آن قدم برداشتند مردم نیز مانند سال 84 و 88 به تفکری احمدی نژادی روی آورده و رای خواهند داد!
