واقعی‌ترین نکته درباره‌ی Notion که توی آموزش‌ها گفته نمی‌شه
در قسمت اول نوشتم که چطور بین ابزارهای مختلف یادداشت‌برداری، بالاخره به Notion رسیدم.
در قسمت دوم هم مقایسه‌ای کردم بین Notion و Microsoft Loop، دو انتخاب جدی برای مدیریت اطلاعات شخصی.
اما این‌جا، در قسمت سوم، می‌خوام از چیزی بگم که توی خیلی از آموزش‌ها جاش خالیه؛
یه چیزی که فقط با استفاده‌ی واقعی از Notion می‌فهمی.
در چند ماه گذشته، نوشن برام شبیه یک تخته‌سفید دیجیتال بوده؛
یه صفحه‌ی خالی که منتظره تا ایده‌هات، جمله‌هات و کارهات رو ببلعه.
مثل همون دفتر کلاسوری که هم توش نقشه‌ذهنی می‌کشی، هم فهرست کارها می‌نویسی، هم اگر لازم شد یه PDF یا ویدیو بهش می‌چسبونی.
حس می‌کنم Notion برای آدم‌های ساختارمحور، یا حتی اون‌هایی که تازه دارن با نظم آشتی می‌کنن، یه پناهگاه دیجیتاله.
نه مثل Google Keep سادست، نه مثل بعضی ابزارها پیچیده؛
اما ترکیبی داره که کم‌نظیره:
آزادی ساختار، وابسته نبودن به الگوهای از پیش‌تعریف‌شده، و حال‌وهوای یه دفترچه‌ی زنده و سیال.
اکثر آموزش‌های فارسی، تمرکزشون روی ساختن صفحه و چیدمان دیتابیسه.
ولی چیزی که توی استفاده‌ی روزمره مهم‌تره، اینه:
برای Notion باید وقت بذاری.
نه فقط وقت یاد گرفتن…
وقت نگهداری، وقت نظم‌دادن، وقت استفاده‌ی مداوم.
و در نهایت، وقت ساختن یه مدل ذهنی ساختارمند.
اگه فقط می‌خوای یه یادداشت سریع بزنی و بری، Notion خیلی زود خسته‌ات می‌کنه.
در اون صورت، بهتره بری سراغ Google Keep یا نوت گوشی یا حتی همون گفت‌وگو ذخیره‌شده تو پیام‌رسان‌ها.
چون Notion شبیه یه دفترچه نیست؛
شبیه یه شیوه‌ی فکر کردنه.
یه ساختار دیجیتال که فقط وقتی به کار میاد، که با مدل ذهنی‌ات هماهنگ باشه.
میتونی ده‌ها صفحه و دیتابیس و تگ درست کنی، همه‌چی رو مرتب بچینی…
ولی اگه اون ساختار با زندگی‌ات جور نباشه، تهش می‌مونه یه سیستم خاک‌خورده‌ی بلااستفاده.
و این، همون چیزیه که توی آموزش‌ها گفته نمی‌شه؛
ولی توی تجربه‌ی زیسته، کاملاً روشنه.
Notion برای آدم‌هایی که اهل نظم‌اند، نه فقط یه ابزار، بلکه یه پناهگاه دیجیتاله.
جایی برای فکر کردن، اولویت‌دادن، ساختن.
