چند وقت پیش در کانالم نوشتم:
«از بس مغزمان را با پست و کلیپ و جملههای کوتاه پر کردهایم، دیگر ذهنمان کشش ماندن ندارد.
یاد گرفتهایم زود ببینیم و زود رد شویم.
ذهنمان شده تکهتکه، بیسر و بیته.
نه فکری کامل میشود، نه هدفی دوام میآورد.»
هیئت همیشه برای من مجلس ذکر بوده؛ جایی که نام اهلبیت برده میشود، دلها آرام میگیرد و شور و شعور در هم میآمیزد. اما چند سالی است که یک تغییر نامحسوس در برخی محافل مذهبی در حال رخ دادن است. دیگر آنچه در بعضی مجالس میبینیم، خیلی شبیه به هیئتهای قدیم نیست.
نورپردازیهای حرفهای، صدابرداریهای پیشرفته، اجرای آهنگین و حالا چیزی که راستش را بخواهید ذهنم را درگیر کرده: پلیبکخوانی مداحان.
